Πηγαίνω κάθε απόγευμα σχεδόν στο Σύνταγμα, κάνω πέντε – έξι βόλτες γύρω από την πλατεία και τους δρόμους να δω τον κόσμο, διαλέγω κανένα θέμα να κάνω φωτογραφίες, παρακολουθώ πολύ λίγο τις συνελεύσεις της «άμεσης δημοκρατίας» γιατί δεν μπορώ να κάτσω ως το τέλος, αποδελτιώνω κατόπιν τα υλικά της ημέρας και αναλόγως τη δουλειά που έχω, αν προλαβαίνω, όπως απόψε για παράδειγμα γράφω και κανένα κειμενάκι.
Αυτό όμως που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα είναι μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο συναντώ πάρα πολλούς φίλους από τα παλιά χρόνια που νομίζαμε πως είχαμε χαθεί για πάντα και δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναβρεθούμε ποτέ. Για τους καινούργιους φίλους και ειδικά τους φίλους από το Facebook, είναι σαν να δίνουμε ραντεβού όλοι εκεί για να γνωριστούμε επιτέλους και από κοντά και αρχίζουμε να λέμε ένα σωρό ωραία πράγματα.
Μέσα σε δέκα μέρες λοιπόν έμαθα και που θα συναντώ κάποιους φίλους καθώς αυτοί και η παρέα τους δίνουν το ραντεβού τους πάντα σε ένα σημείο για να μη χαθούνε. Έτσι άλλοι δίνουν ραντεβού στο φοίνικα, άλλο στα συντριβάνια, άλλοι κοντά στην είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας και σε ένα σωρό άλλα μέρη όπου πλέον ξέρω πως θα τους βρω σίγουρα.
Έτσι παρά την κοσμοπλημμύρα σήμερα πήγα και βρήκα πολύ εύκολα κάποιους φίλους που είχαμε δουλέψει μαζί κάποτε στην Ελευθεροτυπία, τον Δημήτρη και τη Στέλλα Μπαλαγιάννη που ανέμιζε μια ισπανική σημαία και την παρέα τους στο ίδιο σημείο με προχθές απέναντι από το KING GEORGE και χάρηκα πολύ που η συγκέντρωση μας δίνει και αυτή τη δυνατότητα να αλλάζουμε λίγες κουβέντες γιατί έτσι όπως το έχουν φέρει τα πράγματα σίγουρα θα χανόμασταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου