Δεν τον ήξερα μέχρι χθες τον παπα Χρήστο Ζούρο που ήταν εφημέριος σε κάποια εκκλησία της Κηφισιάς και συνταξιούχος τώρα και οπωσδήποτε μακριά από τον έλεγχο του γνωστού δεσπότη που είχε βάλει στην άκρη ένα δις για να έχει στα γεράματά του, πήρε τους δρόμους και ευλογεί, σαν τους παλιούς παπάδες που λέει η ιστορία, τους επαναστατημένους Έλληνες και εμψυχώνει τους αδύναμους και τους λιγόψυχους.
Τον είδα χθες, ενθουσιώδη με το πετραχήλι του, το αγίασμα, την αγιαστούρα και το σταυρό να κινείται ανάμεσα στους «αγανακτισμένους» και να αγιάζει τους πάντες ανεξαιρέτως και να δίνει και τις ευχές του για τον αγώνα και την άμεση δημοκρατία.
Η καλύτερή του δε στιγμή του παπα Χρήστοιυ ήταν όταν βρέθηκε ανάμεσα σε μια ομάδα νέων που χόρευαν ποντιακούς χορούς κάτω από τους ήχους τσαμπούνας και ταμπούρλου μπροστά στα σκαλιά της πλατείας και καταχειροκροτήθηκε, σαν έβγαλε την αγιαστούρα και άρχισε να τους καταβρέχει όλους και το πρόσωπό του έλαμψε από την ικανοποίηση ότι αυτός και η εκκλησία, βρίσκεται πάλι μπροστά σε αυτούς τους αγώνες του λαού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου