Οι πέτρες, είναι το πιο ακατάλληλο υλικό να φυτέψει κανείς πάνω του ιδέες και πολύ περισσότερο να ζωγραφίσει όνειρα. Τούτο όμως ουδόλως εμπόδισε το Μιχάλη Ρούσσο να κεντήσει τον καημό και τους φόβους του για τον ίδιο και το κοπάδι που μη έχοντας πόδια να τρέξει κοντά του, άφηνε τη φροντίδα του στους δαίμονες που εξουσίαζαν πάντα τα κατσίκια και οι οποίοι βεβαίως δεν ήταν και από τους καλύτερους που σύχναζαν στην Έξω Μεριά και στους πετρότοπούς της.
Έτσι ήθελε να είναι από πάνω τους ένας δαίμονας αγαθός, να τα οδηγεί εκεί που πρέπει, να μην τα αφήνει να πηγαίνουν στα ξένα χωράφια, να μην σηκώνουν το κεφάλι στα καρποφόρα δέντρα του γείτονα, να μη βάζουν το κεφάλι τους στις τρύπες με τα μελίσσια, να μην ανεβαίνουν πάνω στις ξερολιθιές και τις χαλάνε, να τον ακούνε όταν τα φωνάζει γιατί η φωνή του δεν ήταν πέτρα να φύγει στον αέρα και να τα στομώσει εκεί που έπρεπε.
Το δαίμονα αυτόν που τον ήθελε άγγελο, τον κέντησε δίπλα από το μονοπάτι αρκετά έξω από τον οικισμό προς το Ξηροκάμπι, εκεί που καμιά φορά τον άφηναν να βλέπει το κοπάδι και το πέλαγος μακριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου