Ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για την ψυχολογία των προβάτων και ιδίως πως αισθάνονται αυτά μετά το κούρεμα (δείτε προηγούμενη ανάρτηση για να έχουμε συνέχεια) το οποίο γίνεται νωρίς το καλοκαίρι για να μην κουβαλάνε τόσο βάρος πάνω τους τα καλά ζωντανά και βεβαίως να πάρει λίγο αέρα το κορμί τους και να φύγουν τα παράσιτα.
Τέλος πάντων το κούρεμα είναι μια επιβεβλημένη πράξη που αποσκοπεί στην υγεία του κοπαδιού και πολλές φορές, στα νησιά, όπως έχω δει, πριν τα κουρέψουν ή και μετά πολλές φορές, αρπάζουν τα πρόβατα και τα ρίχνουν στη θάλασσα. Για το κούρεμα των κατσικιών ισχύει σχεδόν το ίδιο τυπικό αλλά είναι πιο εύκολο γιατί έχουν αραιά μαλλιά.
Έτσι λοιπόν δεν μπόρεσα να καταλάβω, τι ώθησε το νεαρό μαύρο κριάρι του Δημήτρη Βλαβιανού το οποίο υπέστη την ίδια ταλαιπωρία με τις άλλες προβατίνες από το ψαλίδι του Μιχάλη Αρτέμη, μόλις που στάθηκε στα πόδια του, να ορμήσει στην πρώτη προβατίνα που βρήκε μπροστά του και να επιτελέσει χωρίς πολλές διαδικασίες και περιττές κινήσεις την πράξη της διαιώνισης του είδους.
Τούτη η πράξη που στον κόσμο των προβάτων έχει και αυτή το τυπικό της και είναι ιδιαίτερα θεαματική, όταν μάλιστα το κριάρι έχει όγκο και μεγάλα κέρατα και στη γλώσσα των τσοπάνηδων λέγεται μαρκάλος - αλβανικές ρίζες λέει ότι έχει μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια- και γίνεται εντελώς απρόοπτα και οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας του έρθει του κριαριού. Εννοείται πως και από την πλευρά της προβατίνας υπάρχει η διάθεση και κάποιου είδους πρόκληση γιατί αλλιώς θα έτρεχε όσο μακρύτερα μπορούσε...
Αυτά στον κόσμο των προβάτων. Στον δικό μας κόσμο, δυστυχώς, άλλα γίνονται με τα κουρέματα και τα μαρκαλίσματα και οι συνέπειες δεν είναι καθόλου ευχάριστες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου