Πέφτουμε να κοιμηθούμε με την ευχή όλα αυτά που ζούμε, ακούμε και βλέπουμε να μην είναι παρά ένα κακό όνειρο που θα διαλυθούν με την πρώτη κίνηση των βλεφάρων.
Ξυπνάμε και το πρώτο που ακούμε είναι η σούμα των γεγονότων της χθεσινής μέρας και η μέρα μας παίρνει ένα τόνο περισσότερο από γκρίζο και ως το μεσημέρι βάφεται μαύρη.
«Δεν είναι τόπος να ζεις πλέον η Ελλάδα», λέμε και στο μυαλό μας περπατάει η σκέψη πως πρέπει να πάμε κάπου μακριά, να μην μας φτάνουν τουλάχιστον οι μαύρες ειδήσεις.
Που να πάμε όμως; Πουθενά δεν γλυτώνουμε. Πουθενά, εκτός από κάποιες γωνιές που έχουν ξεχαστεί ή τελούν από κάποιο ειδικό καθεστώς, όπως για παράδειγμα κάποια νησιά και περιοχές που είναι κηρυγμένα (αλλά απροστάτευτα) ως εθνικά πάρκα ή κάτι σχετικό.
Ένα απ’ αυτά είναι τα απόκοσμα Γιούρα, το ακρότατο νησί του αρχιπελάγους των Βορείων Σποράδων πάνω στο οποίο ζει ένας μεγάλος αριθμός γνήσιων αγριοκάτσικων και για τούτο δεν επιτρέπεται η χωρίς άδεια από το Δασαρχείο παραμονή τη νύχτα και φυσικά το κυνήγι.
Εγώ βρέθηκα νομίμως εκεί και έμεινα μάλιστα δυο νύχτες σαν τέτοιες ημέρες πριν από τέσσερα χρόνια και αληθινά εντυπωσιάστηκα από την άγρια ομορφιά του. Ειλικρινά, μόνο εκεί ένοιωσα να βλέπω ανατολή του ήλιου σαν να βρίσκομαι στην άκρη της γης, μακριά από κάθε τι που θα έβλεπα, θα άκουγα ή θα διάβαζα και θα μου χάλαγε τη μέρα…
ΓΙΟΥΡΑ, 07102011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου