Πέρασε κάποτε ένα φορτηγό γεμάτο από βαριά ξύλα απ’ αυτό το παρατημένο χωράφι, στην εξοχή του χωριού Κρέντη Ευρυτανίας και οι ρόδες του χάραξαν βαθιά το έδαφος.
Εκείνο το δρομολόγιο δεν το θυμάται πια κανένας, αλλά στις ροδιές βρήκαν κατόπιν το δρόμο τους τα νερά της βροχής και χωρίς να τα εμποδίσει κανένας, άρχισαν να φτιάχνουν αυλάκια τα οποία χρόνο με το χρόνο βαθαίνουν όλο και περισσότερο. Δεν πάνε πολλά - δέκα χρόνια είναι πάνω κάτω από τότε που το χωράφι δεν το χάραζε κανένα σημάδι και ήδη τα αυλάκια έφτασαν τους είκοσι με τριάντα πόντους και όλο μακραίνουν περισσότερο.
Σε άλλα δέκα χρόνια σίγουρα θα φτάσουν το μισό μέτρο, σε είκοσι παραπάνω και σε τριάντα ίσως, τα δυο αυλάκια θα έχουν γίνει ένα βαθύ μεγάλο ρέμα που θα έχει μεταφέρει όλο το πολύτιμό χώμα από το χωράφι στον Αχελώο κι απ’ εκεί στη θάλασσα του Ιονίου.
Εν ολίγοις, μόλις που προλαβαίνουν οι άνθρωποι να σώσουν το χωράφι που η ανάγκη των προγόνων κάποτε τους ώθησε να το κερδίσουν από το δάσος, γιατί αν χρειαστεί κάποια στιγμή στο μέλλον να καταφύγουν πάλι σε αυτό να ζήσουν, δεν θα βρουν παρά άγριες πέτρες και αγκάθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου