ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ ΑΠΡΟΟΠΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ*

Η δυνατή βροχή και πολύ περισσότερο η καλοκαιρινή καταιγίδα είναι κάποια ιδιαίτερα γεγονότα για την ξηρή, ως προ το κλίμα Αθήνα και όσο πιο έντονα εκφράζονται, τόσο περισσότερο προσφέρονται για εξαιρετικές φωτογραφίες. Υπό την προϋπόθεση πάντως ότι θα υπάρχει δίπλα σου ένα χέρι να σε σκεπάζει με μια ομπρέλα για να μπορείς με τα δικά σου να κρατάς και να έχεις στεγνή την πολύτιμη μηχανή. Κάπως έτσι πρέπει να γίνεται· αλλά όταν μέσα σε αυτό το κακό που συνοδεύεται και από δυνατό χαλάζι βρεθεί ξαφνικά μπροστά σου μια ελαφρώς ξεσκέπαστη γυναικεία πλάτη, τότε πατάς αμέσως το τελευταίο κλικ να μη χάσεις τη σκηνή και απλώνεις την ομπρέλα σου από πάνω της για να μη λιώσει…

 *Στη Σταδίου το απόγευμα της 29062016, την ώρα της μεγάλης καταιγίδας….

ΑΘΗΝΑ, 30062018

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ

Η Καλλιόβη και η Φανή διαβάζουν το μήνυμα της μποτίλιας

Το πλέον εκπληκτικό που μπορεί να συμβεί στον καθαρισμό μιας παραλίας, είναι η εύρεση ανάμεσα στα σκουπίδια ενός μπουκαλιού που να περιέχει μήνυμα, γεγονός που μπορεί να λάβει μυθικές διαστάσεις καθώς αυτό το είδος επικοινωνίας ή μάλλον σήματος έχει γίνει αφορμή να ειπωθούν απίθανες ιστορίες για ναυτικούς και κυρίως ναυαγούς και σαν γραφή, έχει γνωρίσει δόξες στο χώρο της λογοτεχνίας και έχει εμπνεύσει ποιητές και μουσικούς.

Έτσι λοιπόν εμείς σταθήκαμε εξαιρετικά τυχεροί, χάρη στην παρατηρητικότητα της Καλλιόβης Γιανακοπούλου βέβαια, η οποία διέκρινε ότι μέσα σε ένα μπουκάλι απ’ αυτά που βάζουν ρακί ματαψημένη που είχε πιάσει στα χέρια της υπήρχε ένα σημείωμα, βαλμένο μάλιστα μέσα σε μια πλαστική σακούλα για να είναι περισσότερο ασφαλές από την υγρασία. Ο Γιάννης Κωβαίος το άνοιξε με προσοχή και έβγαλε από μέσα το σημείωμα, το οποίο ήταν λιγάκι νοτισμένο και αφού το ξεδίπλωσαν με προσοχή η Καλλιόβη και η Φανή, το αφήσαμε λίγο να στεγνώσει στον ήλιο και μετά τα διαβάσαμε.

Το μήνυμα που βρέθηκε μέσα σε μια μποτίλα στη Μικρή Βλυχάδα

Το έχει γράψει μια παρέα Αμερικανών, οι Larry Deutsch από το Κολοράντο, Pati και Scott από το Texas και έριξαν το μπουκάλι στη θάλασσα άγνωστο σε μας πότε,  έξω από το Κουσάντασι, σε ένα ταξίδι του στο Αιγαίο και δεν ζητά παρά να μάθει που και πότε βρέθηκε το μήνυμά τους. Ανέλαβαν ήδη από το ξενοδοχείο Aegialis Hotel & Spa και του έστειλαν απάντηση και φωτογραφίες με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και περιμένουμε να μοιραστούν μαζί μας τη χαρά ότι το μπουκάλι με το μήνυμά τους βρήκε αποδέκτες…

ΥΓ. Όντως οι Αμερικανοί ανταποκρίθηκαν στο μήνυμα και άνοιξε ένας διάλογος μεταξύ της Ειρήνης Γιαννακοπούλου και αυτών εκείνο το καλοκαίρι.

ΑΜΟΡΓΟΣ, 26062017

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΛΕΝΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ

Από αριστερά: Δημήτρης Παπαδιάς, Ελένη Παπαδιά, Κοσμάς Παπαδιάς, 

Φάνης Παπαδιάς και Βασίλης Παπαδιάς. 

Η κυρά Ελένη Παπαδιά, η Αποστόλαινα όπως όλοι την ξέρουμε, τη ζωή της την μοίρασε ανάμεσα  στον Πρόδρομο της Πρασιάς και στα χωριά της Βοιωτίας όπου σκόρπισε το χωριό στις αρχές της δεκαετίας του ’80 αναζητώντας καλύτερη τύχη. Από τότε ποτέ δεν έπαψε κάθε καλοκαίρι να πηγαίνει στο χωριό, να ανοίγει το σπίτι, να φτιάχνει τον κήπο και να ανάβει το καντήλι του Αποστόλη που την άφησε από πολύ νωρίς μόνη να μεγαλώσει έξι παιδιά και τα κατάφερε πολύ καλά.

Η κυρά Ελένη Παπαδιά

Από αριστερά: Ελένη Τσιάρα, Γιώτα Κακού – Ντασιώτη, Θωμάς Ντασιώτης,

 Δημήτρης και Βασίλης Παπαδιάς με τη μητέρα τους Ελένη.

Τα τελευταία χρόνια η κυρά Ελένη που πέρασε τις εννιά δεκαετίες ζωής, πηγαίνει στο χωριό μαζί με μια γυναίκα που την προσέχει γιατί και οι χωριανοί έχουν λιγοστέψει –έφυγε και αδερφός της Λάμπρος που έμεινε μόνιμα στο χωριό πέρσι-,  μένει ως τα τέλη του Σεπτέμβρη και εύχεται να αργήσει ο χειμώνας να κάτσει περισσότερο γιατί όπως λέει, πουθενά καλύτερα δεν νιώθει από το σπίτι της και αναλογίζεται τη ζωή που έζησε μέσα σ’ αυτό. Καθώς δε οι δυνάμεις της έχουν περιοριστεί πολύ και δεν μπορεί να κινηθεί όπως παλιά στο χωριό, περνάει τη μέρα της στη  αυλή, κάτω από τη γέρικη καστανιά που είναι γεμάτη λουλούδια και ωραίες ορτανσίες. 

Οι Δημήτρης και Βασίλης Παπαδιάς με τη μητέρα τους Ελένη 

στην αυλή με τις ορτανσίες στο σπίτι τους στον Πρόδρομο.

Η Ελένη Παπαδιά με την βαφτιστήρα τους Γιώτα Κακού. 

Σε αυτή την αυλή μας υποδέχτηκε προχθές που με αφορμή τη γιορτή του Αϊ – Γιάννη πήγαμε με τους γιους της Δημήτρη και Βασίλη να τη δούμε και η επίσκεψή μας τη γέμισε χαρά και καθώς το καλούσε κι η ημέρα, στο τραπέζι που στρώσαμε ήρθαν και άλλοι από το χωριό να τη δουν και να της ευχηθούν καλή διαμονή και δύναμη να βγάλει κι αυτό το καλοκαίρι και να πάει στο χωριό και το επόμενο...   

ΑΘΗΝΑ, 26062017

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΑΛΗ

Είναι από τις φωτογραφίες που αγαπώ. Τραβηγμένη επτά χρόνια πριν σαν σήμερα στην παραλία της Αιγιάλης, πρώτη ημέρα θυμάμαι που μπήκα εκείνη τη χρονιά στη θάλασσα παίρνοντας θάρρος από τα παιδιά, καθότι φανατικός λάτρης του Αυγούστου.

Την αγαπώ γιατί δείχνει  την ανταπόκριση δυο παιδιών στο κάλεσμα της θάλασσας με την προσήκουσα συστολή που απαιτείται ένα τέτοιο τόλμημα σε αυτή την άγουρη ακόμη ηλικία και την απλότητα που υπαγορεύει το καλοκαίρι.  Την ανασύρω πάλι από το αρχείο για να υποστηρίξω, μιας και βοηθάει και η ζέστη σήμερα, την απόφαση για το πρώτο μπάνιο έστω και στις παραλίες της Αττικής που μπορεί να φτάσει κάποιος και με το τραμ… 

ΑΘΗΝΑ, 25062017

ΤΟΥ ΑΪ - ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΠΡΑΣΙΑΣ

Από αριστερά: Μπίστας Κώστας, Κάκος Κώστας, Γιαννούλης Ηλίας, Στάθη Αριάδνη, Στάθη Κάκου Παναγιωτα,  Κανέλλα Παπατζίμα, Μπίστα Αρετή, Μητραλής Αλέκος, Παπαδιάς Βασίλης, Τσιάμη Αικατερίνη, Ντασιώτης Θωμάς,  Τσιάρα Ελένη, Παπαδιάς Βασίλης, Χρήστος Παπαδόπουλος,  Έφη Παπαδήμου, Μπίστας Κώστας, πάπα Χρήστος Τζίμας μετά το τέλος της λειτουργίας μπροστά την εκκλησία του Αϊ - Γιάννη.

Ο μικρός συνοικισμός Πρόδρομος της Πρασιάς Ευρυτανίας οφείλει το όνομά του στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο ο οποίος τιμάτε μάλιστα με δυο εκκλησίες, την παλιά που είναι αφιερωμένη στην αποτομή της κεφαλής του και πανηγυρίζει στις 29 Αυγούστου και την νεώτερη αφιερωμένη στο γενέθλιόν του το οποίον εορτάζεται στις 24 Ιουνίου.

Το πανηγύρι του Αυγούστου στον Πρόδρομο θεωρείται από τα καλύτερα στην περιοχή και συρρέουν σε αυτό δεκάδες προσκυνητές, από όλον τον Απεράντιο, καθώς και από την Αργιθέα και τα χωριά της Άρτας απέναντι και τούτο είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών που κάνουν οι φίλοι Προδρομίτες οι οποίοι αγαπούν το χωριό τους και φροντίζουν να το κρατήσουν ζωντανό, δηλώνοντας με κάθε τρόπο την παρουσία τους εκεί πολλές φορές το χρόνο, ιδιαίτερα το καλοκαίρι και βέβαια στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές τους.

Τούτο γεμίζει χαρά τους αποδήμους που επιστρέφουν για λίγο στη μικρή τους πατρίδα  αλλά κυρίως τους λίγους που απόμειναν στο χωριό και περιμένουν αυτές τις ξεχωριστές ημέρες να το δουν να ζωντανεύει και τους συγχωριανούς που ζουν μακριά απ’ αυτό να δρασκελίζουν το κατώφλι των σπιτιών τους  και να ανοίγουν τις πόρτες τους.  

  

Έτσι έγινε και χθες στον Μικρό Πρόδρομο στη εορτή του Αϊ – Γιάννη που λειτούργησε η μικρή εκκλησία έδωσαν το παρόν τους αρκετοί Προδρομίτες από διάφορα μέρη ενώ όλοι σχεδόν οι ντόπιοι  τους περίμεναν στην εκκλησία και στο τέλος της λειτουργίας έμειναν αρκετοί στο προαύλιο να κουβεντιάσουμε διάφορα πράγματα και μετά να πάμε στα σπίτια για καφέ, τσίπουρα και συνέχεια της κουβέντα που τόσο έχουν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι που έμειναν πίσω να φυλάνε τον τόπο και να κρατάνε ανοιχτά λίγα σπίτια!

ΑΘΗΝΑ, 25062017

ΤΑ ΠΕΡΙΦΗΜΑ ΚΑΨΙΩΤΙΚΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

Ήταν τα κεράσια, το πρώτο φρούτο που έβαζαν οι άνθρωποι στο στόμα τους στα ορεινά χωριά τα χρόνια που δεν τα επισκέπτονταν πλανόδιοι μανάβηδες και η εκτίμηση που έτρεφαν γι’ αυτά οι ορεινοί σε όλη την Ελλάδα ήταν μεγάλη. Περνούσε ολόκληρος χειμώνας χωρίς να έχουν φάει ένα φρέσκο φρούτο και για τούτο φρόντιζαν να έχουν αρκετές κερασιές φυτεμένες στα χωράφια τους από τις οποίες, όχι μόνο γέμιζαν το σπίτι, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τα εμπορεύονταν πηγαίνοντάς τα στα χωριά του κάμπου που εκείνα τα χρόνια δεν ήξεραν τι θα πει φρούτο και ούτε οπωρόδεντρα είχαν φυτεμένα.

Αναφέρομαι στην ορεινή Δυτική Φθιώτιδα όπου τα περισσότερα χωριά της είναι χτισμένα στις  ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού σε υψόμετρο 700 με 800 μέτρα το οποίο είναι ιδανικό για την ανάπτυξη των οπωρόδεντρων και αυτό αποτελούσε μια σημαντική απασχόληση για τους ντόπιους και ένα έσοδο αν βέβαια τα πήγαινε καλά ο καιρός.

Τα κεράσια λοιπόν ήταν το πρώτο φρούτο που μάζευαν οι ορεινοί και τα πήγαιναν στα κεφαλοχώρια και στα χωριά του κάμπου για να τα πουλήσουν, πράγμα αρκετά δύσκολο και κυρίως να τα ανταλλάξουν με άλλα είδη, όπως σιτάρι, κριθάρι και καπνός. Εκείνα τα κεράσια δεν ήταν όπως των σημερινών ποικιλιών αλλά ντόπια, λευκά και λίγο κόκκινα και τα μάζευαν από κάτι τεράστια δέντρα που είχαν στις άκρες των χωραφιών για να κερδίζουν καλλιεργήσιμο χώρο, με ψηλές σκάλες. Υποστήριζαν δε πως όσο ψηλότερα είναι οι κερασιές τόσο καλύτερα κεράσια κάνουν και δεν είχαν άδικο. Τη δουλειά του μαζέματος των κερασιών την αναλάμβαναν συνήθως γυναίκες και τα έβαζαν με προσοχή σε τροβάδες και κατόπιν σε μεγάλα ξύλινα κασόνια και τα σκέπαζαν με φύλλα για να διατηρούνται δροσερά στην μεταφορά ή οποία γίνονταν με μουλάρια και αρκετές φορές ήταν και πάνω από οχτώ ώρες ως την αγορά – την πλατεία δηλαδή του χωριού που ήταν ο προορισμός.

Πρόλαβα στο χωριό μου, τη Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας στη δεκαετία του ’60, έναν ηλικιωμένο, τον Γιάννη Ακρίβο, ο οποίος ήταν ο έμπορος που συγκέντρωνε τα φρούτα και τους καρπούς του χωριού και τα πήγαινε ως τη Λαμία και την Καρδίτσα πολλές φορές να τα πουλήσει. Ολόκληρη σειρά από μουλάρια ξεκινούσε μόλις νύχτωνε από το χωριό για να φτάσει τα ξημερώματα στα χωριά που ήθελε και να γυρίσει το βράδυ με τα ζώα φορτωμένα αλλάγματα και να ξαναφορτώσει πάλι να φύγει για καινούργιο προορισμό. Αυτό με τα κεράσια κρατούσε καμιά εβδομάδα, το πολύ δέκα ημέρες γιατί οι κερασιές του χωριού ήταν φυτεμένες σε διαφορετικά υψόμετρα, ξεκινούσαν από τα 400 μέτρα και έφταναν ως τα 850 μέτρα, διαφορά που επηρέαζε σημαντικά την καρποφορία τους.

Το πιο σημαντικό στην περίπτωση ήταν ότι εκείνα τα κεράσια, λεπτόφλουδα και χωρίς να έχουν υποστεί κανένα ψεκασμό ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητα τόσο στη συλλογή, όσο και στη μεταφορά αλλά έφταναν (χωρίς να μπουν και σε ψυγείο βέβαια) σε άριστη κατάσταση στον προορισμό τους και γι’ αυτό ήταν και ονομαστά. «Καψιώτικα» κεράσια έλεγαν και τα λιμπίζονταν στην παλάντζα που τα ζύγιζε ο χωριανός έμπορας. Ανάλογα δε με την οικονομική δυνατότητά του ο καθένας αγόραζε λίγα για να «καλοσκαιρίσει» με χρήματα ή άλλαζε περισσότερα με σιτάρι, περσινό αν είχε γιατί αυτό τον καιρό δεν είχαν ακόμη θερίσει ή με καμιά σακούλα λαθραίο καπνό ο οποίος ήταν πιο ευπρόσδεκτος γιατί αποτελούσε άλλο είδος εμπορεύσιμο στους ορεινούς, πιο προσοδοφόρο.

Από εκείνες τις παλιές κερασιές, σώζονται μερικές αλλά λόγω του ύψους τους και της κατάστασης που βρίσκονται –σωστά ερείπια μιας άλλης εποχής- μόνο λίγοι τολμηροί και με μακριές σκάλες μπορούν να φτάσουν και να γευτούν τα κεράσια τους. Φυσικά γίνεται και προσπάθεια από ένα συγχωριανό που γνωρίζει να κάνει εμβολιασμούς να καταφέρει να κρατήσει την ποικιλία και να έχουμε να θυμόμαστε τα παλιά ωραία καψιώτικα κεράσια.

ΥΓ. Έζησα τις τελευταίες στιγμές του εμπορίου κερασιών του χωριού στον κάμπο με τον πατέρα μου που τα κουβαλούσε με το αυτοκίνητο και θυμάμαι καλά εκείνη την εποχή που χαρακτηρίζονταν από φτώχεια και τις ανταλλαγές αγαθών που γίνονταν ανάλογα με το προϊόν και την ποιότητά του. Τα κεράσια ήταν το πιο «βαρύ» νόμισμα όλης της χρονιάς.   

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25062017

ΕΝΑ ΚΑΡΒΕΛΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

Τα παλιότερα χρόνια, όταν όλη η οικογένεια ήμασταν στο χωριό η μάνα μου ζύμωνε κάθε τρεις ημέρες ένα τεράστιο ταψί ψωμί, άναβε το φούρνο της και με αυτό πορευόμασταν. Εννοείται, πως το αλεύρι ήταν από σιτάρι από τα δικά μας χωράφια ή αγορασμένο που το πηγαίναμε στο μύλο του Τσιαχρή στον Άγιο Γεώργιο κι φυσικά ήταν διαλεγμένο σπυρί - σπυρί. Με τα χρόνια όμως, τα χέρια της μάνας μου, αν και την βοηθούσαν τακτικά οι αδερφές μου κουράστηκαν και καθώς φύγαμε κι έμεινε μόνη με τον πατέρα μου στο χωριό έπαψε σιγά - σιγά να ζυμώνει και προμηθεύεται πλέον ψωμί από τους φούρνους του Αγίου Γεωργίου ή τον φούρναρη που με αυτοκίνητο έρχεται καθημερινά στο χωριό. Συνέπεια αυτών ήταν να παραμελήσει κάπως τον φούρνο της καθώς και λόγω των ηλεκτρικών συσκευών (πλην πλυντηρίου πιάτων που δεν το θέλει με τίποτα) που διαθέτει βολεύεται με ηλεκτρική κουζίνα ή πετρογκάζ. Σε αυτή την ηλεκτρική κουζίνα λοιπόν για να μας ευχαριστήσει, καμιά φορά ψήνει πάλι μια κουλούρα ψωμί που έχει ζυμώσει με τα χέρια της. Μπορεί λοιπόν αυτό το ψωμί να μην είναι με δικό μας σιτάρι, να μην έχει ψηθεί στο φούρνο με κλαριά που κουβαλήσαμε εμείς, να μην έχει σκορπίσει τη μυρωδιά του σε όλη τη γειτονιά αλλά έχει πάντα τη δική του νοστιμιά που μόνο με τα χέρια της ξέρει να δίνει..

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24062014

ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1983

Το σκάψιμο στα αρχεία είναι δουλειά που συνήθως έκανα το χειμώνα – μια κρύα νύχτα που κάνει κρύο και η έξοδος από το σπίτι είναι δύσκολη ή όταν βρέχει πολύ και εκτός από τους δρόμους, ποτάμι γίνονται και οι αναμνήσεις και η αποτίμηση των πεπραγμένων…

Συμβαίνει όμως, για εκτάκτους λόγους, όπως απόψε που ήθελα να βρω κάποιες φωτογραφίες από το πρώτο ταξίδι που έκανα το 1982 στο Αιγαίο, τέτοιες ημέρες πάνω κάτω, στη Σέριφο συγκεκριμένα και άνοιξα κάποια σκονισμένα κουτιά. Με φόβο γιατί δεν ήξερα, μετά από ένα σωρό μετακομίσεις και σε τι κατάσταση θα ήταν φωτογραφίες και αρνητικά και ευτυχώς οι ζημιές που είδα δεν είναι πολλές και όπου έχει γίνει είναι σχεδόν ανατρέψιμες. Ανάμεσα σε αυτές τις φωτογραφίες (τις οποίες θα δείτε άλλη μέρα μαζί με ότι γράψω) βρήκα και κάποιες, ελάχιστες όπου να φαίνομαι κι εγώ όπως ήμουν πριν από 35 χρόνια και χάρηκα ομολογώ που ο χρόνος ήταν κάπως επιεικής μαζί μου.

Εκείνο όμως που με γέμισε πολύ χαρά ήταν ότι σε κάποια από αυτές της φωτογραφίες εμφανίζεται η θήκη της πρώτης σοβαρής μηχανής που έπιασα στα χέρια μου, μια PENTAX ME Super και με την οποία έκανα τις πρώτες φωτογραφίες και πολύ θα ήθελα να την είχα στα χέρια μου και μ’ αυτή να ξεκινούσα πάλι να φωτογραφίζω τον κόσμο και τους ανθρώπους του.  Δεν γίνεται, δεν υπάρχει, άλλαξαν και οι εποχές αλλά με ετούτο δω το μικρό σημείωμα της αποδίδω την τιμή που πρέπει σε ένα τέτοιο εργαλείο που χάρη σε αυτό οι αναμνήσεις δεν είναι αέρας αλλά πράγματα που μπορείς και να χαϊδέψεις…  

ΥΓ. Φωτογραφία της μηχανής της ίδιας δεν υπάρχει γιατί ήταν σπάνιο είδος τότε και μια φωτογραφική μηχανή βολεύονταν όλοι στα ταξίδια, στις εκδρομές και στα γεγονότα!

ΑΘΗΝΑ, 22062017

ΤΑ ΜΥΡΩΔΑΤΑ ΧΑΜΟΚΕΡΑΣΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

Παλεύω με το δάσος – ήτοι τα αγριόδεντρα και τα αγριοχόρταρα που έχουν πνίξει τις καστανιές του κτήματος και τα χωράφια που καλλιεργούσαν οι πρόγονοι. Χθες είχα να κάνω με κάτι γιγάντιες φτέρες, δυο μέτρα σχεδόν ύψος και με εξάντλησε ο αγώνας και η προσοχή που έπρεπε να έχω γιατί είναι ο καιρός που όλα τα φίδια έχουν σκαρίσει και κυκλοφορούν οπουδήποτε. Μέσα σε αυτή μάχη είχα να προσέξω μη και πατήσω τα χαμοκέρασα όπως λέμε εδώ στο χωριό τις άγριες φράουλες που φυτρώνουν σε ένα κομμάτι του χωραφιού και τούτες τις ημέρες είναι στην ωρίμανσή τους. Κρυμμένα κάτω από τις φτέρες γιατί δεν αγαπούν ιδιαίτερα τον ήλιο αυτά τα μικρά φυτά κάνουν έναν εξαιρετικό μικρό καρπό που μοσχοβολάει αν τον βάλεις στο στόμα σου αλλά η λαχτάρα για να τα μαζέψεις μπορεί να κρύβει εκπλήξεις γιατί τα χαμοκέρασα αγαπούν πολύ και τα πουλιά και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και τα φίδια κι εκεί κοντά στήνουν καρτέρι…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 22062017

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ

Λεβροσός, μια παραλία όνειρο στην Αιγιάλη!

Αφήνουμε πίσω μας απόψε τη μικρότερη νύχτα του χρόνου και θα περάσουμε, κατά πως μπορεί και έχει στρώσει ο καθένας, τη μεγαλύτερη μέρα του 2017 και με την οποία ανοίγει και επισήμως το ελληνικό καλοκαίρι και όπως συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια θα κάνουμε σχέδια για διακοπές, στα νησιά ή στα βουνά, αναλόγως όπως επιθυμεί ο καθένας.  

Αν και ο βροχερός φετινός Ιούνιος και τα όσα βεβαίως ζούμε με υποχρεώνουν να κάνω περιορισμένα σχέδια, θα τηρήσω κι εφέτος την παράδοση. Έτσι το πρώτο πράγμα που πήγε ο νους μου για το καλοκαίρι είναι η Αμοργός, ένα νησί που αγαπάω ιδιαίτερα και το έχω περπατήσει ολόκληρο. Στα πολλά ταξίδια που έχω κάνει κατά τα περασμένα 20 χρόνια, γνώρισα πολλούς ανθρώπους, έκανα φίλους και έτσι τολμώ να την πω σαν την δεύτερη, μετά την πρώτη πατρίδα των βουνών, νησιωτική πατρίδα μου.

Όπως δεν είχα σκεφτεί τίποτα για το καλοκαίρι, έτσι δεν χρειάστηκε και βάλω κάτω τον χάρτη να κάνω σχέδια και είπα ότι φέτος το καλοκαίρι έχει κάποια ταξίδια στην Αμοργό. Πόσες μέρες και πότε, το άφησα να τρέχει και να τα κάνω αναλόγως με τη διάθεση και τις καταστάσεις που θα προκύψουν καθώς και από την πρόοδο ενός έργου που έχω ξεκινήσει από πολλά χρόνια πριν και πρέπει φέτος να τελειώσει. Πρόκειται για την έκδοση μιας  σειράς κειμένων, άλλα δημοσιευμένα και άλλα αδημοσίευτα που θέλουν όπως κατάλαβα να πάρουν λίγο αέρα από την Αμοργό και να δουλευτούν επί τόπου, στην Αιγιάλη, στα Κατάπολα, τη Χώρα, την Έξω Μεριά και όπου αλλού χρειαστεί για να γίνουν καλύτερα!

ΑΘΗΝΑ, 21062017

ΟΙ ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΑΝΟΥ

ΣΤΟ ΛΕΟΝΤΙΤΟ ΤΗΣ ΑΡΓΙΘΕΑΣ

Είναι σίγουρα από τα μεγαλύτερα δέντρα που απαντώνται στην ελληνική φύση, ο πλάτανος που φύτρωσε κάποτε σε ένα σημείο του χωριού Λεοντίτο της Αργιθέας και όταν μεγάλωσε, στη σκιά του έφτιαξαν την πλατεία του χωριού και άνοιξαν και μαγαζιά να μαζεύεται ο κόσμος. Είναι τόσο παλιός, τόσο που κάτω από τα κλαδιά του λέει η τοπική ιστορία πως έκαναν σύναξη οι κλεφταρματωλοί πριν ακόμα από την επανάσταση του 1821 και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης εκεί είχε για πολύ καιρό το λημέρι του και το στρατηγείο του.

Με το δίκιο τους καμαρώνουν στο Λεοντίτο τον μεγάλο πλάτανο 
που ισκιώνει την πλατεία και χαίρονται τη δροσιά του.

Έτσι λένε στο Λεοντίτο και καμαρώνουν για αυτό το μνημείο του τόπου τους που το ύψος του ξεπερνά τα 35 μέτρα, η δε ηλικία του υπολογίζεται σε περισσότερα από 500 χρόνια και αποτελεί ένα σημαντικό πόλο έλξης για επισκέπτες από όλη την Αργιθέα και την υπόλοιπη Ελλάδα που θέλουν να γνωρίσουν αυτό το περίφημο δέντρο και να απολαύσουν τη σκιά του. Ένας τόσο μεγάλος όμως πλάτανος έχει και προβλήματα με τα κλαδιά του που ξεραίνονται ή σπάνε από τα χιόνια και τους αέρηδες και πολλές φορές κρέμονται ή σκαλώνουν στα άλλα κλαδιά και ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσουν στο έδαφος με κίνδυνο πολλές φορές να τραυματίσουν κάποιον άνθρωπο ή να προξενήσουν ζημιές.

Δεν είναι και εύκολη δουλειά να βάλεις σκάλα σε ένα δέντρο...

Μια ομάδα φίλων από την Άρτα, ο Ανδρέας Χαραλάμπης καθηγητής φυσικής, ο Βάσος Κωστής και ο Χρήστος Μπόσμης οι οποίοι δηλώνουν πως από τότε που τον γνώρισαν τον έχουν ερωτευτεί και τον επισκέπτονται συχνά, σε μια πρόσφατη επίσκεψή τους στο χωριό διαπίστωσαν πως κάποια μεγάλα κλαδιά του πλατάνου ενέχουν κινδύνους για τους ανθρώπους που θα καθίσουν από κάτω τους τώρα που καλοκαιριάζει και γεμίζει η πλατεία και πήραν την απόφαση να τον καθαρίσουν.

Δεν ήταν δα και εύκολο πράγμα να ανέβουν πάνω στο μεγάλο δέντρο το οποίο σημειωτέον δεν μπορεί να πλησιάσει ειδικό ανυψωτικό μηχάνημα να κόψουν τα κλαδιά και γι’ αυτό πήραν μια ξύλινη σκάλα την οποία έδεσαν με σχοινιά στον κορμό και έτσι αναρριχήθηκαν πάνω στο μεγάλο δέντρο και έριξαν στο έδαφος τα ξερά κλαδιά. Η δουλειά απαιτούσε ειδικές ικανότητες ισορροπιστή και για αυτό ο Ανδρέας που όπως λένε μπορεί να βαδίσει πάνω στο παραπέτο της γέφυρας της Άρτας με δεμένα τα μάτια ήταν αυτός που περπάτησε πάνω στα κλαδιά, τα έδεσε με σχοινιά και σιγά – σιγά και προσεκτικά τα τράβηξαν κάτω χωρίς βεβαίως να σπάσουν τα υγιή και τα καινούργια βλαστάρια της χρονιάς.

Η παρέα από την Άρτα τέλειωσε και κατεβαίνει από τον πλάτανο

Η όλη τους επιχείρηση επίσης εμπνέονταν από το σεβασμό στον πλάτανο και προσπάθησαν να μην πληγώσουν καθόλου τον κορμό του με καρφιά προκειμένου να στηρίξουν τη σκάλα. Ήξεραν πολύ καλά πως αν επιχειρούσαν να βάλουν έστω ένα καρφί, αυτό θα δημιουργούσε μια πληγή που θα έφερνε αμέσως το σάπισμα του πληγωμένου σημείου και σιγά – σιγά θα επεκτείνονταν σε όλο το δέντρο. Μαθηματικά όλες αυτές οι πληγές καταλήγουν σε ακρωτηριασμό του δέντρου γεγονός που αν σε μια ποταμιά ή σε άλλο σημείο του δάσους θεωρείται φυσικό και απαλλάσσει το δέντρο από τα άρρωστα μέλη του, στο Λεοντίτο περικλείει κινδύνους για τους ανθρώπους.

Ο Ανδρέας αποδείχθηκε ένας πολύ καλός ισσοροπιστής

Η μέθοδος που ακολούθησαν οι τρεις φίλοι να φροντίσουν τον πλάτανο ήταν ένας συνηθισμένος τρόπος να περνάνε παλαιότερα από το ένα κλαδί στο άλλο σε κάποια δέντρα τα οποία για να μαζέψουν τους καρπούς του οι άνθρωποι έπρεπε να υποχρεωτικά να σκαλώσουν πάνω του. Τέτοια συνήθως δέντρα ήταν οι καρυδιές που για να ανέβει κάποιος επάνω στα κλαδιά τους να τινάξει τον καρπό έπρεπε να χρησιμοποιήσει σκάλα ή να δεθεί. Μια τέτοια απόπειρα φυσικά και απαιτούσε ειδικές ικανότητες και σε κάθε χωριό ήταν λίγοι τότε που ανέβαιναν στα δέντρα και φυσικά έπαιρναν και καλό μεροκάματο. Σήμερα όμως είναι ζήτημα αν βρεθεί κάποιος να το κάνει αυτό, χώρια που όλες οι μεγάλες καρυδιές έχουν κοπεί για το πολύτιμο για έπιπλα ξύλο τους και αν κάπου έχει σωθεί μια, περιμένουν να πέσουν οι καρποί τους στο έδαφος να τα μαζέψουν.

Κι επειδή κάποιοι φίλοι έχουν την απορία που τους βρίσκω όλους αυτούς τους ωραίους και διαφορετικούς ανθρώπους, τους προσκαλώ σε ένα ταξίδι μαζί μου. Έτσι θα έχουν τη χαρά και γνωρίσουν ένα σωρό τόπους που ούτε καν φαντάζονται ότι υπάρχουν και βεβαίως την τιμή να συνταξιδεύσουν με τον καλύτερο συνοδηγό της ορεινής Ελλάδας...

ΥΓ. Το κείμενο και οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν στο ένθετο περιοδικό της εφημερίδας "Έθνος" Κυνήγι, τον Ιούνιο του 2009.

ΑΘΗΝΑ, 19062017

ΤΑ ΝΟΥΦΑΡΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Ιωάννινα σημαίνουν λίμνη και λίμνη (Παμβώτιδα) ένα σύνθετο και ωραίο κόσμο γύρω από την μεγάλη πόλη της Ηπείρου που η γνωριμία μαζί του προϋποθέτει αρκετό χρόνο και φυσικά, καλούς φίλους να μας ξεναγήσουν, ιδιαίτερα αν το πρόγραμμά μας είναι λίγο σφιγμένο. Το καλύτερο βέβαια είναι το αργό περπάτημα γύρω από τη λίμνη όπου ένα το ένα παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια μας τα στοιχεία της και αναλόγως το ρόλο τους στο οικοσύστημα ή την αισθητική τους στο περιβάλλον που είναι ενταγμένα τα εκτιμούμε. Ανεξάρτητα όμως από τον τρόπο που μπορούμε να πλησιάσουμε τη λίμνη, κυρίαρχες είναι ορισμένες εικόνες που θα δούμε μπροστά μας, όπως για παράδειγμα τα νούφαρα που τούτες τις ημέρες είναι ανθισμένα και χρωματίζουν τα μουντά, ήσυχα νερά στα σημεία όπου αναπτύσσονται. Τα νούφαρα θέλουν ήρεμα νερά και στην περίπτωση τέτοια είναι στη βόρεια πλευρά της, απέναντι από το νησί και κοντά στην όχθη όπου από το βυθό της αναβλύζουν φρέσκα νερά από την καρδιά του όρους Μιτσικέλι κι εκεί θα τα συναντήσετε.

ΑΘΗΝΑ, 17062017

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Από αριστερά: Στάθης Τσομίδης, Βίκτωρ Τσιλώνης, Νέστωρ Κουράκης,
Αντώνης Μπιλίσης και Παναγιώτης Ήφαιστος.  

Από αριστερά: Βίκτωρ Τσιλώνης, Νέστωρ Κουράκης, Παναγιώτης Ήφαιστος, 

Αντώνης Μπιλίσης και Στάθης Τσομίδης.

Ήταν πολύ ωραία η παρουσίαση χθες το απόγευμα στη Νομική Βιβλιοθήκη του πολύ  ενδιαφέροντος βιβλίου του Βίκτωρα Τσιλώνη Δικηγόρου, LLM, ΔΝ και Διδάσκοντα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης «Η δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου».  Για το βιβλίο μίλησαν οι: Νέστωρ Κουράκης, Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Εγκληματολογίας, Μέλος Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών ο οποίος έχει προλογίσει το βιβλίο, Παναγιώτης Ήφαιστος
Ομότιμος Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις - Στρατηγικές Σπουδές, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Στάθης Τσομίδης, Δικηγόρος, τέως Νομικός Σύμβουλος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων και Αντώνιος Μπιλίσης, Δικηγόρος παρ'Αρείω Πάγω, Μέλος ΔΣ ΔΣΘ. Μετά το πέρας της παρουσίασης η χαρά της γιορτής μεταφέρθηκε και συνεχίστηκε στο Polis Art Café. 

ΑΘΗΝΑ, 16062017

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK…

Πήγαινε μια μέρα προς το Αγρίνιο ο φίλος και εξαίρετος μουσικός Κώστας Καλαμίδας από τα Κέδρα Ευρυτανίας και ο οποίος κυκλοφορεί μονίμως με μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια ή στην διπλανή θέση και βρέθηκε μπροστά στο θέμα, το οποίο κατάφερε να το κλείσει σε ένα κλικ αλλά μας βγήκε πονοκέφαλος για τι ζώο πρόκειται να είναι αυτό. Σημειώνουμε πως αυτό το μικρό αρπακτικό κυνηγούσε μια μεγάλη πράσινη σαύρα η οποία για να γλιτώσει βούτηξε μέσα στο νερό ενός αυλακιού αλλά δεν ήταν αυτό που την έσωσε· τρόμαξε το τρωκτικό από το φρενάρισμα του Κώστα και εξαφανίστηκε με ταχύτητα.

Το θέμα τώρα είναι τι ζωντανό είναι αυτό. Εγώ επιμένω ότι πρόκειται για νυφίτσα, είδα μάλιστα και φωτογραφίες στο Wikipedia και ταιριάζει. Ο Κώστας λέει όμως ότι πρόκειται για ένα άλλο αρπακτικό, κάτι ανάμεσα σε νυφίτσα και ποντίκι που στα μέρη του το λένε πελέκι. Έχω δει κι εγώ τέτοια πλάσματα, μπελόχια ή κλαροπόντικα τα λέμε στο χωριό μου αλλά δεν μπορώ να πως ότι είναι κάτι τέτοιο. Δεν συμφωνήσαμε, το βάζουμε στους τοίχους μας και περιμένουμε κανέναν πιο ειδικό να μας πει τι είναι αφού βεβαίως συγχαρούμε πρώτα τον Κώστα για την ετοιμότητα που έχει και προλαβαίνει τέτοια σπάνια θέματα και μας τα μοιράζει να τα βλέπουμε και να μπαίνουμε στον κόπο να μαθαίνουμε περισσότερα.

Με την ευκαιρία, να σημειώσουμε πως τέτοιες αληθινές στιγμές της φύσης βλέπουμε και μας αρέσουν σε βίντεο αλλά στην πραγματικότητα ολοένα και πιο σπάνια. Όχι γιατί δεν συμβαίνουν, αντιθέτως, συμβαίνουν συχνότερα απ’ ότι παλιά γιατί μπορεί όλη η Ελλάδα να ερήμωσε από ανθρώπους αλλά η φύση συνεχίζει να υπάρχει και να ζει στους δικούς της ρυθμούς απαλλαγμένη μάλιστα από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Βέβαια με την απομάκρυνση από το ύπαιθρο των περισσότερων, μόνο οι παλιότεροι κάπως μπορούμε να καταλάβουμε αυτές τις σκηνές αλλά αρχίζουμε να ξεχνάμε τα είδη που τις δημιουργούν!

ΑΘΗΝΑ, 15062017

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ

Η ομάδα Veterans

Είχα τις επιφυλάξεις μου, ομολογώ, όταν μου ζήτησε ο φίλος Δημήτρης Παπαδιάς να καλύψω φωτογραφικά τους τελικούς αγώνες του πρωταθλήματος μπάσκετ 2016 – 2017 «Βύρων Κριθάρης» όπου συμμετείχε με την ομάδα Veterans την Κυριακή που μας πέρασε στο μικρό τελικό και η οποία αντιμετώπισε (και νίκησε!) την ομάδα Unflagged στο κλειστό Γυμναστήριο «Αντώνης Τρίτσης» στα Καλύβια Αττικής.

Επιφυλάξεις που ξεκινούσαν από τον ταπεινό φωτογραφικό εξοπλισμό μου – μια απλή Nikon D80 και ένα φακό 24 – 85 (1.35 – 4.5) με τον οποίο τραβάω ωραία θέματα, τοπία, πράγματα, ανθρώπους επί 15 τόσα χρόνια με κανονικό συνήθως φωτισμό. Ήμουν λοιπόν πολύ επιφυλακτικός για το αποτέλεσμα και σε κάθε κλικ με έπιανε μια αγωνία για το αποτέλεσμα καθώς πρώτη φορά φωτογράφιζα ένα αθλητικό γεγονός με τόσο γρήγορες κινήσεις των παιχτών και δυνατές αντιθέσεις στο φως. Τέλος πάντων πήρα γρήγορα τον αέρα και άρχισα να ακολουθώ με τον φακό μου την μπάλα και θεωρώ ότι για πρώτη φορά τα κατάφερα καλά και περιμένω να υπάρχει συνέχεια και σε άλλες διοργανώσεις.

Οι ομάδες Drinkteam και Lions

Για την ιστορία αυτής της πρώτης απόπειρας στη φωτογράφιση αθλητικών γεγονότων πρέπει να πω ότι οι Veterans που αγωνίζεται ο Δημήτρης Παπαδιάς νίκησαν τους Unflagged και στον τελικό οι Drinkteam (Μαρκόπουλο) νίκησε τους Lions (Κορωπί) και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια. Στο τέλος τα κύπελλα και τα μετάλλια απήνεμε ο υπεύθυνος του πρωταθλήματος Νίκος Καμηλιέρης.  

ΑΘΗΝΑ, 14062017

ΤΑ ΓΙΔΙΑ (ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ) ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥΣ

Την είδα έτσι ξαφνικά, τη φωτογραφία μιας γίδας πριν από κάποια χρόνια με μια τσίγκινη λαιμαριά στο λαιμό της και την οποία είχε φωτογραφίσει ο Κώστας Καλαμίδας και δεν το πίστευα. Στην αρχή υπέθεσα πως η γίδα αυτή είχε κάποιο τραύμα που επουλώνονταν και τις έβαλαν τον πάφλα από το κονσερβοκούτι να της κρατάει το λαιμό ίσιο αλλά και πάλι, τέτοια πράγματα δεν γίνονται ούτε να κρατάς το ζωντανό κοιμισμένο δέκα μέρες.

Έτσι πήρα σβάρνα τους γνωρίζοντες τα γίδια, παλιούς γιδοτρόφους από διάφορα χωριά των Αγράφων, ρώτησα και τη μάνα μου, πήρα τηλέφωνο και τον Κώστα Πλατσιούρη που ο παππούς του ήταν ο καλύτερος στη Νεράιδα και τον Φλίσιο και έμαθα το εξής απίστευτο: Της έβαλαν αυτή την τσίγκινη  λαιμαριά γιατί πολλές φορές οι γίδες βυζαίνονται μόνες τους και με αυτόν τον τσίγκο η συγκεκριμένη δεν μπορούσε να φτάσει στο στήθος της να το βυζάξει.

Τώρα γιατί το κάνει αυτό μια γίδα, είναι μυστήριο. Θεωρείται κάπως φυσικό να το κάνει όταν στερείται τα κατσίκια της και δεν την αρμέγουν, οπότε βαραίνει το στήθος της και την πονάει και με αυτό τον τρόπο ανακουφίζεται. Έτσι γλυκαίνονται, μου είπε η μάνα μου, και συνεχίζουν να το κάνουν όποτε έχουν γάλα. Για να τους κόψουν αυτές τις συνήθειες λοιπόν εφαρμόζουν το σύστημα με τη λαιμαριά κι έτσι πονάει όταν τεντώνεται να φτάσει το στήθος της και το παρατάει κι έτσι το ενδιαφέρον της για τροφή στρέφεται στο δάσος.

Τα γράφω αυτά με κάποια επιφύλαξη και θα ήθελα αν κάποιος ξέρει περισσότερα για αυτό το θέμα να με ενημερώσει με κάποιο τρόπο για να συμπληρώσω τις πληροφορίες. 

ΑΘΗΝΑ, 13062017

Η ΠΟΛΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΗΣ

Πάνε πέντε χρόνια τώρα που είχα δει αυτό το προκλητικό γράφιτι στο Μεταξουργείο (Κεραμεικού και Πλαταιών γωνία) και δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη γιατί μπορεί να του πέρασαν καμιά άλλη στρώση τέχνης από πάνω ή να μην είναι πλέον όρθιος ο τοίχος που το φιλοξενούσε. Ήταν το θολό καλοκαίρι του ’12 που μέσα σε μια ύπουλη αδράνεια θυμάμαι, κυοφορούσε όλα τα απρόοπτα που ακολούθησαν στη ζωή μας και στην πόλη.

Είχα δει και άλλα χειρότερα σε αυτή τη γειτονιά αλλά τούτο με φόβισε γιατί ο άγνωστος καλλιτέχνης είχε καταφέρει να συμπυκνώσει σε μια κακότεχνη καρικατούρα της κεφαλής της θεάς Αθηνάς, της πολιούχου. Με ενόχλησε ομολογώ, με έκανε να μην μπορώ να το κοιτάξω πολύ ώρα, βιαστικά και πρόχειρα σκηνοθέτησα ένα πλάνο με τον πρώτο που πέρασε μπροστά της κι έφυγα. Το ξέχασα αλλά σήμερα που οι ειδήσεις είναι γεμάτες από φόβους που άφησαν ακλάδευτους να φουντώσουν στη ζούγκλα το θυμήθηκα…

ΑΘΗΝΑ, 12062017

ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΡΓΑ!

Κάτι που ίσως αγνοούν πολλοί από τους ανθρώπους που σχετίζομαι, είναι ότι στερούμαι παντελώς αθλητικής παιδείας και δεν γνωρίζω ούτε πως παίζεται το ποδόσφαιρο, πόσο μάλιστα το μπάσκετ. Ασφαλώς και στα μαθητικά μου χρόνια υπήρξα αθλητής· ήμουν καλός στη δισκοβολία και ως δρομέας των μέσων αποστάσεων αλλά μόλις αποφοίτησα από το Γυμνάσιο, ουδέποτε ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και κανένα άλλο σπορ εκτός από το περπάτημα, στο βουνό ή στον κάμπο στο οποίο λίγοι μπορούν να με συναγωνιστούν.

Οι λόγοι που δεν συνδέθηκα με τον αθλητισμό, ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω σπουδαία πράγματα, ήταν γιατί στο σπίτι μας στο χωριό, είχαμε δουλειές στα χωράφια και από τότε που έδεσε λίγο το κορμί μου με έπαιρνε ο πατέρας μου στις οικοδομές και χόρτασα πράγματι δουλειά και άσκηση μυών, στα χέρια και στα πόδια. Έτσι λοιπόν, δεν περίσσευαν ούτε δυνάμεις, ούτε και χρόνος για το ποδόσφαιρο. Συμμετείχα κάνα δυο χρονιές στην ποδοσφαιρική ομάδα της τάξης μου αλλά σύντομα με απέκλεισαν γιατί εκτός από την ασυνέπεια που παρουσίαζα λόγω υποχρεώσεων της δουλειάς στις προπονήσεις και στους αγώνες, ήμουν και στραβοπόδης. Ούτε στο γήπεδο πήγαινα πάλι. Την τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο, στη Λεωφόρο ήταν στο μάτς Παναθηναϊκός – Πανιώνιος το 1982 που έληξε 2 – 0. Από τότε μέχρι σήμερα, ειλικρινά, δεν έχω ξαναμπεί σε γήπεδο και σπανίως βλέπω και ματς από την τηλεόραση. Αυτό έχει να κάνει και με τις νυχτερινές ώρες που δούλευα στην Ελευθεροτυπία τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα και μου έγινε συνήθεια την οποία διατηρώ ευλαβικά μέχρι σήμερα.

Έτυχε όμως  να πάω χθες το απόγευμα να παρακολουθήσω και να τραβήξω και τις φωτογραφίες από τους ημιτελικούς και τους τελικούς αγώνες του ανεξάρτητου πρωταθλήματος μπάσκετ «Βύρων Κριθάρης» στο κλειστό γυμναστήριο Καλυβίων «Αντώνης Τρίτσης» όπου συμμετείχε ο φίλος Δημήτρης Παπαδιάς με την ομάδα «Βέτερανς» και μου άρεσε όλη η κατάσταση εκεί με τις ομάδες, τον αγώνα, την νίκη και την ήττα. Είχα να πιάσω μάλιστα μπάλα μπάσκετ στα χέρια μου από το καλοκαίρι του 1976 (αλήθεια λέω!) και χάρη της μεγάλης αυτής για τη ζωή μου στιγμής βγάλαμε και μια φωτογραφία για να έχω κι εγώ να αφήσω στα κατάλοιπά μου την ελάχιστη σχέση με τον αθλητισμό ενώ δεν αποκλείεται του χρόνου να με δείτε να κάνω και θαύματα στο παρκέ κάποιου γηπέδου μπάσκετ!

ΥΓ. Για τον αγώνες που παρακολούθησα χθες και καταχάρηκα τη φωτογράφηση, θα ακολουθήσει ειδικό ρεπορτάζ – αφιέρωμα στους φίλους στη διάρκεια της ημέρας. 

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Πενήντα – εξήντα φασολιές κλαρωτές, καμιά σαρανταριά κοντές, μισό στρέμμα πατάτες, καλαμπόκια, κολοκύθια, 30 ντομάτες, 20 πιπεριές, 15 μελιτζάνες, λίγα αγγούρια συν το μαϊντανό, τον άνιθο και τα άλλα μυρωδικά του κήπου δίνουν τροφή για πολλούς μήνες. Για να βγάλουμε ολόκληρο το χρόνο, απλά μεγαλώνουμε τον κήπο και καλλιεργούμε και άλλα συμπληρωματικά κηπευτικά και λαχανικά και αν θέλουμε και μπορούμε συντηρούμε με αυτά και ένα μικρό αριθμό από κότες για να έχουμε και τα αυγά μας ή κουνέλια…

ΑΘΗΝΑ, 11062017

ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΕΤΡΟΚΕΡΑΣΑ ΣΤΗ ΑΥΛΗ

Φέτος της μικρής νέας κερασιάς στην αυλή, από την μεγάλη ανθοφορία, υπερβολική θα έλεγα για το μπόι της, πρόκοψαν μόνο δυο κεράσια και τα δοκιμάσαμε όπως από νηστεία την μεταλαβιά στην εκκλησία. Μέχρι να ωριμάσουν καθημερινή ήταν η επιθεώρησή τους καθώς εκεί που δεν περιμένεις, μπορεί να τα δεις μαραμένα και στεγνά. Γι’ αυτό και το φυτοφάρμακο (λίγο αραιό) του οποίου τα στίγματα βλέπετε τόσο πάνω στον καρπό, όσο και στα φύλλα. Είναι απαραίτητο κι αυτό πλέον στη ζωή των φυτών κι εσείς όμως πρέπει όταν τα δοκιμάζετε να τα πλένετε καλά για να μην υπάρξεις τίποτα κακές παρενέργειες.

Με το δέσιμο που της κάναμε σε ένα στύλο καστανιάς να στηρίξει το αδύναμο κορμάκι της όσο το έχει ανάγκη γιατί ο αέρας μπορεί να τη σπάσει  αυτή θα δυναμώσει και θα πετάξει μεγάλα κλαριά και τα επόμενα χρόνια, αν της επιτρέψει ο καιρός θα κάνει περισσότερα κεράσια και θα μαζεύουμε όσα φτάνουμε με τη σκάλα. Αργότερα όταν ψηλώσει αρκετά και θα είναι δύσκολο να σκαλώσουμε επάνω της, κάποια απ’ αυτά θα μένουν και για τα πουλιά που τα λιγουρεύονται και διεκδικούν με θράσος και χωρίς να ρωτήσουν το μερίδιο τους. Μέχρι τότε αυτά πρέπει να τα λογίζουν ως απαγορευμένο καρπό! 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 11062017

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!

Ένας  άγνωστος άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Άγιος Μνημόνιος, γιορτάζει σήμερα, σύμφωνα με το εορτολόγιο. Ο Μνημόνιος ήταν Επίσκοπος Αμαθούντος στην Κύπρο. Οι πληροφορίες για τη ζωή και την ιστορία του είναι ελάχιστες, όμως θεωρείται πως έζησε κάπου στον 4ο αιώνα, πιθανότατα στο πρώτο μισό του. Ότι ξέρουμε γι’ αυτόν το μαθαίνουμε από τη βιογραφία του Αγίου Τύχωνα τον οποίο βάφτισε και μαζί τους γιορτάζουν σήμερα στην Κύπρο.

Αυτός ο άγιος βγήκε από την αφάνεια εξαιτίας της σύμπτωσης να έχει γεννηθεί την ημέρα που τιμάται η μνήμη του το 1952 ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, με το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί το Α’ Μνημόνιο και όπως είναι φυσικό, όλοι το θυμούνται αλλά δεν το γιορτάζει κανένας. Κι αν γινόταν αυτό, θα ήθελαν να γιορταστεί και το Β’ και το Γ’ και βεβαίως το Δ’ της κυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς με τους συνοδοιπόρους της ΑΝΕΛ και πιθανόν και το E’ και πάει λέγοντας. 

Έτσι καλά έκαναν αυτοί που μας τα φόρτωσαν γιατί δεν θα προλαβαίναμε τις γιορτές και τα πανηγύρια και μη ξεχνάμε, είχαν έτοιμα και τα νταούλια και τους ζουρνάδες!

ΑΘΗΝΑ, 11062017

ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΑ

Τον χαρήκαμε προχθές το βράδυ τον μπάρμπα Γιάννη Μάκα· στην εκδήλωση για την παρουσίαση του δίσκου «Ρούμελη – ηχογραφήσεις Σίμωνα Καρά, 1978» σαν μας υποδέχτηκε με το «Φίλοι μ’ καλωσορίσατε» στην Στοά του Βιβλίου.

Και μας συγκίνησε για άλλη μια φορά αυτός ο τρανός Αγραφιώτης που αντέχει ακόμη να τραγουδά την δόξα της κλεφτουριάς και τους καημούς των ανθρώπων και συνεχίζει να μας χαρίζει μοναδικές εκτελέσεις των παραδοσιακών τραγουδιών των Αγράφων και πιο πολύ των κλέφτικων της Ρούμελης που κοντεύουν σχεδόν να ξεχαστούν. Τον έχουμε ακούσει σε αναρίθμητα πανηγύρια, μας χόρεψε ώρες ατέλειωτες και καμαρώσαμε αξιότερους να χορεύουν τα τσάμικα που τραγουδούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο και απ’ αυτόν κρατήσαμε τους στίχους και τα λόγια αθάνατων τραγουδιών για να τα ψιθυρίζουμε στους νεότερους. 

Του χρωστάμε πολλά του μπάρμπα Γιάννη Μάκα -πολύ περισσότερα από τα χειροκροτήματα- γιατί προχθές πάλι μας πρόλαβε. Με την βαθιά του υπόκλισή του μας υποχρέωσε να συνεχίσουμε να τιμάμε τους ανθρώπους που έδωσαν πολλά για να είναι όρθιος ακόμη και να έχει τη δική του λαλιά ο Τόπος μας…

ΑΘΗΝΑ, 09062017